Դեռ չծնված երեխայի սրտի աշխատանքը չէր լսվում և ես որոշեցի, որ պետք է ամեն գնով պետք է փրկել մոր կյանքը՝ նրան տանը 2
երեխա են սպասում․․․Րոպեներ անց իսկակա հրաշք կատարվեց։Այսօր հերթապահում էի մանկաբարձական բաժանմունքում։ Հան
կարծ մի հղի կին ծա նր վիճակում ընդունվեց ծննդատուն։ Ինձ օգնության կանչեցին։ Կինը գան գատվել է որ ովայնի շրջանում ցավե
րից։
Կինն արդեն երկու անգամ ծնն դա բերել էր: Բու ժքո ւյրը հուզված հայտնեց, որ զա րկե րակը նոր մա յից ցածր է՝ 90-ից 60։ Ես զննե
ցի կնոջը։ Նա բ ողո քում էր որո վա յնի ուժեղ ցա վից։ Ես լսում եմ երեխայի սրտի բա բախյու նը — այն բացակայում էր:Նրան պետք
էր արագ վի րա հա տել: Ես արագ կանչում եմ վի րաբու յժի և անե սթե զիո լոգին, ուղարկում եմ վիրահատարան։ Բուժքույրը նրան
պատրաստում է:
Բու ժանձնակա զմը պատրաստվում է վիրահատությանը։ Ինձ հարցնում են երեխային փրկելու հույս կա՞: Պատասխանը ինչ-որ տեղ
մնաց կոկորդիս մեջ։Չեմ ուզում խոսել վա տա գույնի մասին։Միայն ասացի, որ պետք է փրկենք կնոջ կյանքը,նրան տանը երկու փոք
րիկներ են սպասում:
Երեխան չէր շնչում, անկեղծ ասած,մենք պատրաստ էինք դրան: Բայց ցանկացած նման դեպք մենք բժիշկներս ծանր ենք տանում:
Հանկարծ անսպասելիորեն լռությունը ընդհատվեց մանկական լացից։ Գլխավոր բժիշկը բացականչեց.
«Մեզ հաջողվեց»:
Մենք գրկախառնվեցինք ու շնորհավորեցինք իրար: Մեզ հաջողվեց երեխային կյանքի կոչել ու փրկել մորը, թեև գրեթե հույս չկար:
