Հորս մահվանից հետո ես մեծ ժառանգություն ստացա, բայց ամուսնուս հարազատները․․․Ուրախանալու փոխարեն քթերովս բերե-
ցին։Ես վերջերս դարձա 34 տարեկան, տղաս 5 տարեկան է: Ես և ամուսինս ապրում ենք նրա ծնողների մեծ ամառանոցում: Բայց
դրա մեջ վերանորոգում չկա, և դա անելու համար բավական մեծ գումար է պետք։ Սկեսուրս, բացի ամուսնուցս, ևս երկու աղջիկ
ունի։ Ինչ էլ որ լինի, ամուսանուս ծնողները միշտ ասում էին, որ տունը ամուսնուս է բաժին հասնելու։
Բայց դեռ ոչ մի փաստաթուղթ չեն կազմել… Վերջերս հայրս մա հա ցավ։Ես ժառանգեցի նրա մեկսենյականոց ու հսկայական հողա-
տարածք: Հայրիկը երբեք մեզ հետ չի ապրել, ուստի նման հսկայական նվեր ստանալը բավականին անսպասելի էր: Բայց հետո խն-
դիրը ծագեց այնտեղից,որտեղից չէի սպասում. ամուսնուս հարազատները իմ փոխարեն որոշեցին, թե ինչ պետք է անեմ ժառանգու-
թյան հետ:
Նրանք կարծում էին, որ ես պետք է վաճառեմ հողը և ստացված գումարը ներդնեմ տան վերանորոգման համար։Սկեսուրս ասում է,
որ տունն ամեն դեպքում մերն է, և ճիշտ կլինի, որ հիմա վերանորոգենք: Բայց ինձ այդքան էլ հեշտ չէ խաբելը։ Փաստն այն է, որ ես
ամուսնուս երկրորդ կինն եմ: Առաջին ամուսնությունից որդի ուներ։ Առայժմ որոշել եմ, որ ոչինչ չեմ վաճառելու, որպեսզի այդ դեպ-
քում ողջ ունեցվածքս մնա որդուս։
Բայց ամուսնուս հարազատներն ասում են՝ ասում են՝ եթե իրենց հետ եմ ապրում, ուրեմն պետք է անեմ այնպես, ինչպես իրենք են
ճիշտ համարում:Այս տունը մի փունջ ժառանգներ ունի: Պարզ է, որ հետագայում նրանք հավակնելու են այդ տանը։ Եթե անգամ սկ
եսրայրը ամուսնուս համար տունը վերագրի, որտե՞ղ են երաշխիքները, որ նախկին կինը երեխայի հետ չի հայտնվի ու չի պահանջի
իմ մասնաբաժինը: Իրավիճակը, իհարկե, բարդ է, բայց ես չեմ պատրաստվում նահանջել։
