Մի տարեց կինը սառնամանիքին նստած էր կանգառում․ Մենք նրան տարանք մեր տուն․ Այդ ժամանակ չէինք էլ կարող պատկերաց
նել, թե ինչ ավարտ կունենա այդ հանդիպումը․Մեր տղայի համար որոշել էինք դայակ վարձել,բայց հարմար թեկնածու չէինք գտնում:
Այնպիսի մարդ էինք փնտրում, ով ոչ միայն որդու հարցում կօգներ, այլեւ տան գործերը կաներ։ Մի անգամ, վերադառնալով աշխա-
տանքից, տան մոտ կանգառում տեսանք մի տարեց կնոջ։
Դրսում բուք էր, իսկ խեղճը նստած էր ցրտին։ Ամուսինս առաջարկեց կանգ առնել և վերցնել անծանոթ կնոջը, ես սիրալիր համաձայ-
նեցի: Մեքենայից իջանք ու տեսանք կնոջ ար ցուն քոտ աչքերը։
-Բարի օր: Վերջին ավտոբուսն արդեն գնացել է, իզուր եք այստեղ նստած, միայն սառչում եք,- ասաց ամուսինս։
-Տղա՛ս, ես ավտոբուսին չեմ սպասում, պարզապես գնալու տեղ չունեմ…Աղջիկս ինձ դուրս է արել տնից, իսկ ավագ որդիս քաղաքում
չէ, գնացել է աշխատանքի, բայց նրա կինը ինձ չի սիրում և չի էլ ուզում ինձ տեսնել:Ես այլևս ոչինչ չեմ սպասում, պարզապես նստում
եմ և մտածում, թե ինչու եմ արժանացել իմ երեխաների կողմից նման վերաբերմունքին։
Ես ու ամուսինս իրար նայեցինք ու լուռ որոշեցինք, որ անծանոթ կնոջը մեր տուն ենք տանելու, ինչ-ինչ պատճառներով նա առաջին
հայացքից վստահություն առաջացրեց։
-Հրավիրում ենք քեզ մեր տուն, մենք մեր տանը շատ տեղ ունենք, իսկ մեր տղայի համար ուղղակի դայակ ենք փնտրում, նա հաշման
դամի սայլակով է, խնամքի կարիք ունի,- ասացի ես։ Տատիկը սիրալիր նայեց մեզ: մեկ տարում նա դարձավ մեր ընտանիքի լիիրավ
անդամը; Որդիս նրան տատիկ էր կանչում:
Մենք հաճելիորեն զարմացանք, երբ մեր որդին ոտքի կանգնեց, և հենց տատիկի շնորհիվ: Նա ամեն օր աշխատում էր նրա հետ, մո-
տիվացնում նրան: Մեր առաջին հանդիպումից անցել է երկու տարի: Վերջերս նրա երեխաները մի քանի անգամ եկան մեզ մոտ և
ներողություն խնդրեցին իրենց մորից։ Նա ներեց նրանց, բայց չցանկացավ վերադառնալ, ասաց, որ հիմա իր ընտանիքը մենք ենք։
