60 տարեկան կին եմ, ուզում եմ գնամ հանգստանալու, 4 կողմից վրա են տվել, թե քո ինչ տարիքն ա, դու պտի թոռներիդ պահես․․․
Հա՞, ճիշտ են ասում, ես հանգստանալու իրավունք չունե՞մ։Ես արդեն 60 տարեկան եմ: Ամբողջ կյանքս ապրել եմ ընտանիքիս, երե
խեքիս համար, իսկ հիմա ուզում եմ իմ համար ապրեմ, գոնե հիմա կյանքից բան հասկանամ:
3 սենյականոց բնակարանս վարձով եմ տվել ու պատրաստվում եմ ճամփորդության գնամ։ Բայց չէի պատկերացնում, որ իմ որոշու
մը նման արձագանք կունենա: Փեսես, որ իմացավ, ասումա, ես վարկի տակ ճռ ռում եմ,դու փողը տանում ես քամուն տաս: Փեսուս
մերն էլ մի կողմից ասում ա. դու հիմա պիտի թոռներիդ մասին մտածես, ոչ թե ճամփորդելու:
Աղջիկս լ աց ու կոծ ա նում, թե իրան խայտառակ եմ անում, իրա մասին չեմ մտածում: Կիսուրը հետը վի ճում ա. Մերդ էգ ոիստա, չի
մտածում քո ու քո երեխեքի մասին: Չգիտես ինչի, բոլորը կարծում են, որ մեծ տարիքում մարդկանց այլևս ոչինչ պետք չէ, նրանք,
այնուամենայնիվ, շուտով կմա հա նան։
Ես հասկացա, որ բոլորն էլ թ քած ունեն ինձ վրա, նրանց բոլորին ինձանից ինչ որ բան է հարկավոր: Մեկին՝ իմ տանը փողը, մյուսին՝
իմ օգնությունը երեխաներին պահելու համար: Եվ ամենացա վալին այն է, որ աղջիկս նրանց հետ համամիտ է:
Դե հիմա դուք ասեք, միթե՞ ես սխալ եմ, որ ուզում եմ ինձ համար ապրել:
