-Տղես, որ հասնենք Աշտարակ, ձեն կհանես, տես չմոռանաս հանկարծ․ Չէ, տատ ջան, չեմ մոռանա, դու հանգիստ նստի․․․Երբ հա-
սան Աշտարակ, տատիի խոսքերից քիչ էր մնում ծիծաղից ուշաթափվեին
Տատիկը բարձրացավ ավտոբուս ու դիմեց վարորդին
.-Տղես, հենց հասնենք Աշտարակ, ձեն կհանես, նայի հա, չմոռանաս:
-Լավ, տատ ջան, չեմ մոռանա, ես քեզ կասեմ: Նստի շարժվենք: Ավտոբուսում քիչ մարդիկ ուղևորներ կային: Արագ ճանապարհ ըն
կան: Տատիկի աչքը կպել էր: Հանկարծ տատին արթնացավ ու հարցրեց.
-Աշտարակ հասե՞լ ենք: Վարորդը և մյուս ուղևորները մոռացել էին տատիկի խնդրանքը: Աշտարակը վաղուց անցել էին: Բայց վա-
րորդը չկորցրեց իրեն ասաց, որ դեռ մի 15 կիլոմետր էլ կա:
Շրջեց մեքենան ու հետ սլացավ: Վարորդը ներողություն խնդրեց ուղևորներից: Ոչ ոք չընդդիմացավ: Բոլորն իրենց տատիկի առաջ
մե ղա վոր էին զգում։ Հասնելով Աշտարակ վարորդը բացեց դուռը ու մոտեցավ, որ տատիկին օգնի, որպեսզի կարողանա իջնել:
-Չէ տղես, ես չեմ իջնելու, դե ղ պիտի խմեմ, աղջիկս ճանապարհելուց ասեց, հենց հասնես Աշտարակ, դե ղը կխմես, ապրես, որ հի-
շացրիր: Ավտոբուսում ծիծաղ պա յթեց: Տատիկը զարմացած նայում էր, թե ինչու էին բոլորը ծիծաղում:
