Հեռախոսիս զանգ եկավ, միացրեցի ու քարացա․․․Այն կողմից լսվում էր մի քանի տարի առաջ մահացավ հորս ձայնը։էդ օրը ես շատ
ծանր աշխատանքային օր ունեցա, ու միակ բանը, որ ուզում էի, հասնել տուն ու քնել:Բայց տանը գործեր ունեի, համ էլ երեխուն պի-
տի կերակրեի: Մի կերպ արեցի գործերս, երեխուն կերակրեցի:
Լավ է, որ ամուսինս գործուղման մեջ էր: Հենց գլուխս դրեցի բարձին, քնեցի: Բայց քունս խա նգարեց հեռախոսազանգը։ Չէի ուզում
վերցնել: Բայց զանգահարողը շատ համառ էր, մի քանի անգամ անընդմեջ զանգեց։Զայ րա ցած վերցրի հեռախոսը։
-Աղջիկս:
-Ես քարացա, Ինչպե՞ս է դա հնարավոր: Հորս ձայնն էր, ես այդ ձայնը չէի կարող չճանաչել:
-Բայց նա մեկ տարի առաջ էր մահացել:
-Պապ, պապ, — գոռացի ես՝ մոռանալով, որ կողքի սենյակում երեխա է քնած։
-Աղջիկս զանգի ամուսնուդ, արագ, շտապ, հենց հիմա: Ես զանգեցի ամուսնուս: Ժամացույցը առավոտյան հինգն էր ցույց տալիս։
Ամուսինս մի փոքր փնթփնթալով,այնուամենայնիվ վեր կացավ անկողնուց և ասաց, որ քանի որ իր սիրելի կինը արթնանում է առա-
վոտյան ժամը չորսին, ինքը գնալու է մաքուր օդում զբոսնելու։ Երկու ժամ անց ամուսինս հետ զանգեց: Նրա ձայնը դո ղում էր:
-Պատկերացնու՞մ ես, իմ դուրս գալուց հետո հյուրանոցում հր դեհ է բռնկվել և հյուրանոոցը մոխրակույտի է վերածվել: Եթե դու ինձ
չզանգեիր, ես այլևս ողջ չէի լինի: