Մամ հաց դիր, մամ շորերս հարթուկի, բայց ոչ մեկը չի հարցնում՝ մամ դու հաց կերել ես․․․Բա մենք ըսենց էինք ծնողների նկատմամբ
Ես երկու տղա ունեմ: Արդեն չափահաս են, մեծս 23 տարեկանա, փոքրս՝ 21: Աստված պահի ու պահպանի իմ ու բոլորիդ երեխեքին:
Մենք՝ ծնողներս ամեն ինչ անում ենք մեր երեխեքի համար, բայց մի բան կա որ ինձ դուր չի գալիս:
Հիմիկվա երեխեքը ուշադիր չեն ծնողների նկատմամբ: Ես ամբողջ օրը հոլի նման ֆռռում եմ տան մեջ, մի վայրկյան հանգիստ չու-
նեմ: Առավոտ զարթնում են ու սկսվումա. Մամ, չայ դիր, մամ շալվարս արդուկի, մամ մի հատ հեռախոսս ննջարանից բեր, մամ ջուր
բեր, մամ … մամ … մամ..:Բայց գիտե՞ք ինչն ա ինձ ջղայ նացնում: Էն, որ մի օր չեն հարցնում.
-Մամ, դու բան կերե՞լ ես, մամ, ինչի՞ կարիք ունես: Գնում եմ շուկա, խանութ, ծանր տոպրակները ձեռքիս մտնում եմ տուն, չեն բարե-
հաճում ձեռքիցս վերցնեն: Մինչև հինգ հարկ բարձրացնում եմ, հոգիս դուրս ա գալիս: Էն օրը,ըտենց ծանր տոպրակներով ներս մտա
ու մեծ տղես, որ բազկաթոռի մեջ փռված էր, ասեց.
-Մամ, մի հատ ջուր տուր: Նկատո ղություն արեցի, ասում եմ, հերիք չի տեղիցդ չես բարեհաճում վեր կենաս, գաս տոպրակները վե
րցնես, առանց ամաչելու ջուր ես ուզում: Ասում ա. Հեսա հարս կբերենք, ինքը կօգնի: Տո՜ որ քո սիրտը մորդ վրա չի ցա վում, հարսի
սիրտը պիտի ցավի՞: Երևի սխալ եմ դաստիարակել, մենք սենց չենք եղել մեր ծնողների նկատմամբ:
