Բժիշկն ասաց, որ ինձ քիչ ա մնացել ապրելու, 2-3 ամիս․ 2 ամիս անց զանգ ստացա․ Բժիշկս էր, վախենալով միացրեցի հեռախոսը
ու․․․Նրա խոսքերից շոկի ենթարկվեցի, չգիտեի լացեմ, թե ծիծաղեմ
-Մոտավորապես 3 ամի՞ս, — չհավատացի ականջներիս:
-Կներեք, բայց…,- ձեռքերը տարածեց բժ իշկը:
Ես նման բան չէի սպասում: Հաստատ սա չէի սպասում: 3 ամի՞ս… էսքան կարճ ժամանա՞կ … Մտքերի մեջ վերադարձա տուն։ Մտա
տուն ու մարդուս ասեցի, որ մենք պետք ա բաժանվենք: Խեղճի աչքերը թռան ճակատին: Ասում ա. Գժվե՞լ ես, ի՞նչ բաժանություն, ին
չի՞ համար: Ասեցի.
-Հետո կիմանաս:
Հավաքեցի իրերս ու գնացի ընկերուհուս տուն: Ինձ պետք է մենակ մնալ:Հասկացա, որ կյանքը իմ կողքով է անցել ու ես բան չեմ հաս
կացել իմ կյանքից: Ուզում էի վերջին ամիսները ապրել ինքս ինձ համար: Գիտե՞ք, հենց էդ ժամանակ զգացի, թե որքան կարևոր ա
կյանքի ամեն մի վայրկյանը, րոպեն: Երբ ապրում ես ու քեզ թվում ա, թե շատ ժամանակ ունես, ուշադրություն չես դարձնում րոպե ներին:
Բայց հիմա ես ուզում էի ապրել ամեն վայրկյանը:Աղջիկս զանգեց, թե Մամ երեխուն բերեմ պահի, մենք գնում ենք զբոսանքի: Ասեցի,
որ չեմ կարա, զբաղված եմ: Աղջիկս նեղաց ավ ինձանից: Հիշեցի իմ առաջին սիրուն, չամուսնացա այդ տղամարդու հետ, որովհետև
ծնողներս չէին հավանել նրան: Բայց հիմա հասկանում եմ, թե որքան սխ ալ եմ եղել:
Հետո սկսեցի հիշել, թե ոնց էի օր ու գիշեր տան գործ անում, վազում աշխատանքի, խոհանոցում ժամերով կանգնում գազօջախի ա-
ռաջ:Ես ինձ համար չեմ ապրել: 2 ամիս անց հեռախոսիս զանգ եկավ, բժ իշկն էր: Վա խենալով միացրի: Ու բժ շկի ասածներից շոկ
ապրեցի:
Պարզվեց, որ իմ անալիզները շփոթել էին ինչ որ պապիկի անալիզների հետ, ամեն ինչ խառնվել էր լաբորատորիայում: Ես ուշքի չէի
գալիս, փաստորեն ես առ ողջ եմ: Էդ օրվանից ես փոխվեցի ու սկսեցի կյանքին նայել ուրիշ աչքերով:
