Տղես քաղաքից ձևիստ հարսիս բերել էր գյուղ․ Որ մտան ներս տեսան լավաշ եմ թխում, տեսեք, թե էդ աղջիկն ինչ արեց․․․2 ոտքով
աչքս մտավ իրա էս քայլով։Մտածում էի՝ հարսս ընդհանրապես գործ անել չի կարողանում, քանի որ միշտ երբ հանդիպել էի, նստում
էր, շպարից ու տարբեր արտաքին փոփոխություններից խոսում։
Ես էլ, անկեղծ կլինեմ, էդքան էլ չէի համակրում էդ աղջկան, քանի որ միշտ համարում էի, որ նա արժանի չէ իմ որդուն։ Բայց էս դեպ
քը իմ վերաբերմունքը լրիվ փոխեց էդ աղջկա նկատմամբ։Ուրեմն՝ էն անգամ տղաս նշաանածին՝ մեր հարսին բերեց գյուղ՝ մեր տուն։
Էկան, ես էլ անպատրաստ էի, նստած լավաշ էի թխում։Մրոտ ու կեղտոտ էի, ու որ ներս մտան, վատ զգացի ինձ։ Մեկ էլ էդ աղջիկը, ի
զարմանս ինձ, նստեց, ասեց՝ ինչո՞վ օգնեմ Ձեզ։ Հետս սկսեց լավաշ թխել, օգնել, ու միասին մի քանի ժամում էս գործը գլուխ բերե-
ցինք՝ իրար հետ խոսելով, զրուցելով։
Ասածս ինչ ա։ Մարդկանց ատաքինց մի դատեք։ Իրոք գուցե մեր էրեխեքը չեն կարող վատ աղջիկների ընտրել, քանի որ որպես օրի-
նակ հենց մեզ են ունեցել։
Աղջի՛կս, ապրե՛ս
