Գիշերվա ժամը 3-ի մոտ նստեցի տաքսի, վարորդը մոտ 45 տարեկան էր․ Հանկարծ նկատեցի, որ մեքենան թեքեց դեպի մի անծա
նոթ թաղամաս․․․
Գիշերվա ժամը 3-ին տաքսիով գնում էի տուն:
Վարրոդը մոտ 45 տարեկան տղամարդ էր… հանկարծ նա թեքվում է ուրիշ կողմ և գնում դեպի ավտոտնակներ…Սիրտս տեղից
դուրս էր թռնում, փորձում էի հասկանալ, թե ինչ անել:
Վախեցած նստել էի…Նա կանգ առավ ավտոտնակներից մեկի մոտ, հանեց ակնոցը, ուղղեց դիմացի հայելին և դրա մեջ տեսնելով
ինձ՝ բարձր գոռաց.
-Ո՞վ ես դու…
Վախեցած նայեցի երեսին ու չգիտեի ինչ պատասխանեմ։ Մի քանի վայրկյան լուռ իրար նայելուց հետո տաքսու վարորդը սկսեց
ծիծաղել։ Ես չէի հասկանում, թե ինչ կա ծիծաղելու։
Մի քանի րոպե հետո մի կերպ զսպելով ծիծաղը ասաց, որ ամբողջ օրը ղեկին է եղել և այնքան հոգնած է, որ մոռացել է մեքենայի
մեջ ուղևոր ունի։
Մի խոսքով, տղամարդը մոռացել էր, որ ուղևոր է նստել և գնացել էր տուն: Իսկ դա էլ իր ավտոտնակն էր:
