Այ բալա, մեր գյուղի տունը ծախի, փողը տուր, քո կնոջ մայրն ա․․․Կիսուրիս էս խոսքերից հետո հասկացա, թե ինչքան սխալ եմ եղել
էդ կնգա նկատմամբ։Կիսուրս միշտ գյուղում ա ապրել: Մենք որ ամուսնացանք, ասում էր, ես քաղաք չեմ գա: Ես էլ ուրախանում էի,
որ չի ուզում:
Դե հիմա ով ա ուզում կիսուրի հետ ապրի, էն էլ գյուղացի կնգա: Բայց մի բան հաշվի չէի առել, որ գնալով մեծանում ա ու մի օր իրան
դժ վար ա լինելու մենակ ապրելը: Մի օր մարդս գնաց գյուղ ու վերադարձավ մոր հետ, ասեց, որ էլ չի գնա գյուղ:Վա՜յ, ոնց որ եռաց
րած ջուրը լցնեին գլխիս:
Ցույց չտվեցի, որ սր տովս չի, բայց ամեն ինչ անում էի, որ չմնա, ինքը իրա կամքով ասի ուզում եմ գնամ: Որ անկեղծ ասեմ, ինքը ինձ
չէր խանգարում, ոչ մի վատ բան ինձ չէր անում: Ուղղակի իրա ներկայությունից ես նե ղվում էի: Սուս փուս նստած էր, կամ ինչ էր
բան էր սարքում: Ի դեպ, շատ համով ա սարքում:
Ես գյուղի կանանց մասին միշտ ուրիշ կարծիք եմ ունեցել:Էդ ժամանակ մամայիս մոտ լուրջ առո ղջական խն դիրներ առաջացան,
շատպ վի րա հատություն էր պետք: Գումարի մի մասը կար, մյուս մասը չէինք կարողանում ճարել: Իրիկունը լսեցի, որ կիսուրս
տղուն ասում էր.
-Բալա ջան, մեր գյուղի տունը ծախի, գումարը տուր, քո կնոջ մայրն ա, դու պարտավոր ես օգնել: Ես ապ շած մնացի: Գնացի գրկեցի
ու շնորհակալություն ասեցի: Էդ օրվանից իմ վերաբերմունը փոխվեց, հասկացա, թե ինչքան սխալ եմ եղել:
