Ամեն անգամ, երբ ամուսինս հարբած գալիս էր տուն, ինձ տանից դուրս էր հանում․ Մի օր էլ չդիմացա ու որոշեցի մի լավ դաս տալ․․․
Ընենց դաս տվեցի, որ ամբողջ կյանում չի մոռանա։Ես չհասկացա, թե ինչ կատարվեց: Հանգիստ, նորմալ ապրում էինք, բայց մի օր
մարդս հար բած եկավ տուն ու ինձ տնից դուրս արեց:
Ես նրան շատ էի սիրում, մտածում էի,որ առանց նրա ուղղակի չեմ կարող ապրել։Ես ինքս չհասկացա,թե ինչպես դա տեղի ունեցավ։
Մինչև էդ պահը ես համոզված էի, որ սիրում ա ինձ: Նա ասեց, որ հոգնել ա ինձանից, որ այլեւս չի ուզում ինձ տեսնել, որ վաղուց էր
փորձում ինձ այդ մասին ասել, բայց չգիտեր, ոնց ասեր ինձ:
Ու դրա համար հարբել էր: Ինձ շատ ցա վ պատճառեց այդ խոսքերը լսելը: Հաջորդ օրը, երբ նա սթափվեց, ոչինչ չէ: Ես ոչինչ չէի ու-
զում, չէի մտածում աշխատանքի, իմ և իմ կյանքի մասին: Բայց աստիճանաբար ծնողներս ու ընկերուհիներս ինձ վերադարձրին սո-
վորական ապրելակերպի։
Ես նույնիսկ հանդիպեցի մի գեղեցիկ տղայի: Նա սկսեց ինձ հետևել, առանց մեծ ծաղկեփնջի նա ինձ չէր թողնում տուն գնամ։ Եվ
հետո մի օր ես ժամադրությունից տուն էի վերադառնում մեծ ծաղկեփունջով, և ահա մուտքի մոտ տեսա նախկին ամուսնուս։ Ես
ձևացրի, թե նույնիսկ չեմ ճանաչում նրան և հպարտորեն անցա կողքով, փայլում էի երջանկությունից և ուրախությունից: Երևի այդ
պահին հասկացավ, թե ում է ընդմիշտ կորցրել։
