Մի քանի օր առանձին ապրելուց հետո որոշեցի առանց ամուսնուս ասելու գնալ նրա մոտ․ Մտնելով տուն՝ ապշեցի․․․Ինձ անակնկալ էր սպասվում, այսքան տարի համատեղ կյանքի ընթացքում նման բան չէր արել։Ես ու ամուսինս իրար լավ էինք հասկանում, մենք օրինակելի զույգ էինք:
Բայց տարիների ընթացքում, երբ երեխաները մեծացան, կազմեցին իրենց ընտանիքներն ու հեռացան,հասկացանք, որ ձանձրանում ենք միասին։ Ես չէի կարողանում հասկանալ, թե ինչպես եղավ, որ մենք, լինելով այդքան մտերիմ, հեռացանք իրարից։ Կարծում էի, որ մեզ սպա ռ նում է ամուսնալուծությունը, մեր ամուսնական կյանքի վերջը եկել է:
Ամուսինս գնաց գյուղ, նա նույնպես ցանկություն չուներ տուն վերադառնալ: Անցավ որոշ ժամանակ, հասկացա, որ կարոտել եմ ամ ուսնուս, բայց չուզեցի զանգահարել։Մի անգամ, երբ աղջիկներիս տնից վերադարձա տուն, աչքերիս չհավատցի: Ամուսինս կանգնած է վառարանի մոտ, ճաշ է պատրաստում, սեղանը գցած։
Ես կանգնեցի և զարմացա, իսկ նա ինձ ասաց, որ ձեռքերս լվանամ և նստեմ սեղանի մոտ: Ես զարմացած հարցրի, թե ինչ առիթով է այդ երեկույթը: Նա մոտեցավ ինձ, գրկեց ինձ և ասաց, որ կարոտել է ինձ և ուզում է ինձ հաճեցնել։ Նա խոստացավ այլեւս չբաժան վել ինձանից, և, գիտե՞ք, ինձ թվում է, որ մենք ավելի ենք մտերմացել և տասնամյակներով երիտասարդացել։
