Մինչև ամուսնանալս լրիվ այլ պատկերացում ունեի ամուսնական համատեղ կյանքը մասին, բայց հիմա․․․Կյանքում մտքովս չէր անց նի, որ իմ կյանքը նման ձև կդասավորվի։Ես նորից արթնացա չսիրած մարդու կողքին ու նորից պետք է ամբողջ օրը նայեի նրան ու անիծեի կյանքս։ Ինչու ես դեռ չեմ բաժանվել:
Չգիտեմ էլ, գուցե երեխաների պատճառով, բայց նրանք արդեն չափահաս են, հասկանում են, որ ես ու հայրը դժբախտ ենք։ Ես վեր կացա և գնացի նախաճաշելու, մինչև ամուսինս արթնաց ավ: Ես չեմ ուզում նրա հետ նույն սեղանի շուրջ նստել։ Երեխաները նորից սկսեցին հոր մասին հարցնել: Միգուցե ամուսնալուծությունն ավելի լավ կլիներ բոլորի համար:
Ամուսինս նախաճաշեց և գնաց ընկերների մոտ: Փառք Աստծո, այլապես ստիպված կլինեի ամբողջ օրը նրա հետ նույն սենյակում նստել, իսկ նրա ներկայությունն ինձ նյ արդայնացնում է։ Իսկապե՞ս հանուն այս մարդու է, որ ես թողեցի աշխատանքս, անհոգ երի տասարդությունս, որպեսզի նրանից նույնիսկ մի «բարի լույս» չլսեմ։
Ամբողջ աշխատանքս ավարտվեց միայն երեկոյան վեցին։ Այսպիսով, ես գնացի իմ ընկերուհիների մոտ:Բայց դեռ ուշ չէ չգնալ մոտա կա խանութ և գնել այն զգեստը, որն ինձ վաղուց էր դուր գալիս։ Վեր կացա, վերցրեցի դրամապանակս ու դուրս եկա տնից։ Ամբողջ ճանապարհին միայն մեկ բառ էր պտտվում գլխումս՝ «ամուսնալուծություն, ամուսնալուծություն, ամուսնալուծություն»: Հանկարծ աչքիս առաջ մեքենան բախվեց բեռնատարին ու շրջվեց։
Հազիվ ողջ մնացի, ձեռքերս դողում էին, ոտքերս չէին շարժվում, գլուխս շատ էր ց ավում։Չեմ հիշում, թե ինչպես հայտնվեցի շտապօ գնության մեքենայում, միայն հիշում եմ, որ բժ իշկը հարցրեց հարազատներիս մասին:Ամուսնուս համարը տվեցի, տասնհինգ րոպե անց նա ձեռքս բռնած կանգնած էր կողքիս։ Մենք մեքենայով գնացինք տուն և երեք տարվա մեջ առաջին անգամ գրկած գնացինք քնելու։Միգուցե ընտանեկան երջանկություն կա, միգուցե պարզապես պետք է գնահատել այն:
