Այսօր հարևանուհուս 90 ամյակն էր, որոշեցի գնալ շնորհավորելու, բայց․․․Մտնելով տուն՝ չկարողացա զսպել արցունքներս։Վերջերս
հարևանս դարձավ 90 տարեկան։ Այնպես չէ, որ ես նրա հետ շատ մտերիմ էի, բայց անծանոթ էլ չէինք: Չնայած պատկառելի տարի-
քին, հաճելի, հետաքրքիր կին է։ Տատիկը մենակ էր ապրում, նրա ամուսինը չկար, իսկ երեխաները ապրում էին քաղաքում:
Որոշեցի շուտ չգալ, որ տատիկը երեխաների հետ տոներ իր տարեդարձը:Երեկոյան եկա տատիկի տուն, զարմանքիս սահման չկար,
տունը կոկիկ մաքրված էր, թարմ քխվածքի հոտ էր գալիս, իսկ տատիկը հանգիստ նստել էր բազկաթոռին ու հեռուստացույց էր դի-
տում։«Հավանաբար բոլորն արդեն գնացել են»: Երբ նրան շնորհավորեցի, նա շնորհակալություն հայտնեց և հրավիրեց նստել սեղա
նի մոտ:
Նկատելի էր, որ նա դեռ հյուրերի էր սպասում։ Նստեցինք, տատիկը ինձ հյուրասիրեց: Հետո իմացա, որ երեխաներից ու թոռներից
ոչ ոք անգամ չի զանգել շնորհավորելու։ Ես նույնիսկ չգիտեի ինչ ասել, ես շատ էի խղ ճում նրան, և զգացի, որ նա հազիվ էր զսպում
արցու նքները:Ես ամեն ինչ արեցի պառավին հանգստացնելու համար, բայց նկատելի էր, որ նրա հոգին ցա վում էր։
Այդ գիշեր ես երկար ժամանակ չկարողացա քնել։ Ուղղակի չէի կարողանում հասկանալ, միթե՞ նրա երեխաներն ու թոռներն այդքան
զբաղված էին, որ չեկան ու նույնիսկ զանգով չշնորհավորեցին ծեր կնոջը:Չէ որ, նա սպասում էր: Մի մոռացեք ծնողների մասին, ավե
լի հաճախ զանգեք, այցելեք, նրանք միշտ սպասում են ձեզ:
