Վերջիմ ժամանակներս կնոջ հետ հաճախ էինք վիճում․ Որոշեցի բաժանվել նրանից՝ կնոջս թողեցի գնացի խոպան, բայց մի քանի ա
միս անց վազելով վերադարձա նրա մոտ։13 տարի ապրելուց հետո որոշեցի բա ժանվել կնգանիցս:Ես սկսել էի մտածել, որ մեր ամուս
նությունը սխալ էր։
Կնգաս հետ էլ յոլա չէինք գնում, ամեն մանրուքի պատճառով վի ճում էինք, իրար տանել չէինք կարողանում: Որոշեցի թողնեմ գնամ
խոպան, էնտեղ էլ գտնել մեկին: Վեց ամիս մնացի օտար երկրում: Ես հանդիպեցի նոր կանանց: Սկզբում դուրս շատ էին գալիս, բայց
հետո միանգամից հի ասթափվում էի:Նրանցից ոչ մեկի հետ երկար հարաբերություններ չէր ստացվում:
Ու հաճախ ինձ բռնացնում էի էն մտքի վրա, որ մտածում եմ կնոջս մասին, կարոտում էի: Երեխեքիս էլ էի կարոտում, բայց ավելի
շատ կնոջս կարիքն էի զգում: Ես հասկացա, որ նա միակն է, ում կողքին ես ինձ լիարժեք եմ զգում: Ինքս ինձ հարց տվեցի, թե վեր-
ջին անգամ երբ էի կնոջս համար ծաղիկներ գնել:
Նույնիսկ չեմ հիշում: Կնոջս այլ աչքերով նայեցի։ Նա սկսեց ինձ թվալ թեթև, կենսուրախ, պարզ, բարի և բաց: Ո՞վ կմտածեր, որ վեց
ամիս առաջ ես վստահ էի, որ կինս բեռ էր և ուզում էի նրանից ազատվել: Երկարատև մենակությունն ինձ օգնեց հասկանալ ինքս
ինձ: Կինս նորից դարձավ ինձ համար միակը: