Գնացել էի արտերկիր աշխատելու․ Երբ հետ եկա, կինս ասեց, որ մերս գնացել ա գյուղ․ Մտածեցի մերս հաստատ մենակ գյուղ չէր
գնա, հասկացա, որ մի բան էն չի․․․
Ես մի քանի ամիս էր խոպանում էի, էլ չէի դիմանում, մի քիչ փող աշխատեցի ու հետ եկա: Տնից լավ տեղ չկա, որտեղ քեզ սպասում
են ընտանիքդ, ծնողդ: Մերս մի ժամանակ գյուղում էր ապրում: Բայց, երբ մեծացավ, էլ չէր կարողանում մենակ յոլա գնար ու բերեցի
մեր տուն:
Գիտեի, որ հարս ու կիսուր իրար հետ էդքան էլ լավ յոլա չեն գնում, բայց երկուսին էլ խնդրեցի, որ լեզու գտնեն իրար հետ: Շատ էի
կարոտել բոլորին, մորս, կնոջս, երեխեքիս: Ճանապարհին պատկերացնում էի, թե ոնց կուրախանան, որ ինձ տեսնեն: Պատկերաց
նում էի մորս ուրախությունը:
Նման պահերին մորս աչքերում միշտ արցունքներ են հայտնվում ու մորս աչքերը սկսում են փայլել: Ոչ մեկին չէի ասել, որ վերադառ
նում եմ: Ուզում էի սյուրպրիզ անեմ: Դուռը զանգեցի: Կնիկս բացեց ու ուրախացած թռավ գիրկս, երեխեքս էլ մյուս կողմից վազելով
եկան: Սպասում էի, որ մերս խոհանոցից դուրս կգա:
Բայց չկար: Կնիկս ասեց, որ մերս գնացել ա գյուղ: Ես չհավատացի:Մերս հաստատ չէր կարա մենակ գնար գյուղ: Հասկացա, որ մի
բան էն չի: Երեխեքին հարցրի, թե ուրա տատին, ուսերը թափ տվեցին: Ինչ ասես մտքովս անցավ: Էն ինչ իմացա, վեր էր իմ բոլոր
պատկերացումներից:
Կնիկս մորս տարել էր ծե րանոց: Կնիկս ասեց, իբր մամաս ինքնա ուզել, որ իրն տանեն իրա հասակակիցների մոտ: Նույն օրը գնացի
ու տուն բերեցի մորս: Իսկ կնգաս տնից դուրս արեցի: Իմ կյանքում էլ ինքը տեղ չունի:
